جماران، سجاد انتظاری: بنیانگذار جمهوری اسلامی در تفسیر «کلُّ یومٍ عاشورا و کلُّ ارضٍ کربلا» می گویند: «این کلمۀ «کُلُّ یَوْمٍ عَاشُورَا و کُلُّ أَرْضٍ کَرْبَلا» یک کلمۀ بزرگی است که اشتباهی می‌ فهمند. آنها خیال می‌ کنند که یعنی هر روز باید گریه کرد! لکن این محتوایش غیر از این است. کربلا چه کرد، ارض کربلا در روز عاشورا چه نقشی را بازی کرد، همۀ زمین ها باید آن طور باشند. نقش کربلا این بود که سیدالشهداء ـ سلام‌اللّه‌ علیه ـ با چند نفر جمعیت و عدد معدود، آمدند کربلا و ایستادند در مقابل ظلم یزید و در مقابل دولت جبار. در مقابل امپراتور زمان ایستادند و فداکاری کردند و کشته شدند، لکن ظلم را قبول نکردند، و شکست دادند یزید را. همه جا باید این طور باشد. همه روز هم باید این طور باشد. همه روز باید ملت ما این معنا را داشته باشد که امروز روز عاشوراست و ما باید مقابل ظلم بایستیم؛ و همین جا هم کربلاست و باید نقش کربلا را ما پیاده کنیم، انحصار به یک زمین نداشته؛ انحصار به یک افراد نداشته. قضیۀ کربلا منحصر به یک جمعیت هفتاد و چند نفری و یک زمین کربلا نبوده. همۀ زمین ها باید این نقشه را اجرا کنند، و همۀ روزها غفلت نکنند. (صحیفه امام، جلد 10، صفحه 117)

قدر و منزلت دسته های عزاداری امام حسین(ع) برای امام خمینی(س) به قدری بزرگ است که دسته های سینه زنی و زنجیرزنی را به «دستجات مبارک اسلامی» و «معظم» تعبیر کرده و آثار و برکات فراوانی برای آن قائل هستند.

ایشان در یکی از سخنرانی های خود چنین می گویند: «ما باید حافظ این سنتهای اسلامی، حافظ این دستجات مبارک اسلامی که در عاشورا، در محرّم و صفر، در مواقع مقتضی به راه می‌افتند،[ باشیم؛]تأکید کنیم که بیشتر دنبالش باشند. محرّم و صفر است که اسلام را نگه داشته است. فداکاری سیدالشهدا ـ سلام‌اللّه‌علیه ـ است که اسلام را برای ما زنده نگه داشته است؛ زنده نگه داشتن عاشورا با همان وضع سنتی خودش از طرف روحانیون، از طرف خطبا، با همان وضع سابق و از طرف توده‌های مردم با همان ترتیب سابق که دستجات معظم و منظم، دستجات عزاداری به عنوان عزاداری راه می‌ افتاد. باید بدانید که اگر بخواهید نهضت شما محفوظ بماند، باید این سنتها را حفظ کنید. (صحیفه امام، جلد 15، صفحه 326)

رهبر کبیر انقلاب اسلامی در یکی دیگر از سخنرانی های خود در مورد اهمیت دسته های عزاداری گفته است: «در این راهپیمایی، که روز تاسوعا و عاشورا می ‌شود، باید توجه بکنید دو نکته را من بگویم: یکی اینکه راهپیمایی، عزاداری را از شما نگیرد. عزاداری کنید و با عزاداری راه بروید. همه با هم مجتمع بشوید به عزاداری. وقتی کلمۀ راهپیمایی پیش می ‌آید، خیال نکنید که معنایش این است که عزاداری نمی‌خواهیم. ما از همین اسلام و مظاهر اسلام و شهدای اسلام می ‌توانیم کارهایمان را انجام بدهیم، والاّ نه توپ ما و نه تانک ما مقابله با تانک و توپ امریکا ندارد، شوروی ندارد. ما یک ملتی می‌ خواهیم که برای اسلام همدست بشوند. مطمئن باشید که وقتی یک ملت در یک امر اسلامی همدست شدند ـ که چنانچه می ‌بینید شدند ـ هیچ قدرتی نمی ‌تواند شما را عقب بزند.» (صحیفه امام، جلد 13، صفحه 345)

البته حضرت امام ضمن تأکید بر ضرورت حفظ شکل سنتی عزاداری های امام حسین(ع) اشاره کوچکی هم در یکی از فرمایشات خود به کارهایی که به تعبیر ایشان توسط اشخاص بی اطلاع از مسائل اسلام صورت می گیرد دارند و توصیه می کنند که عزاداری ها از این مسائل تصفیه شود: «اگر یک چیزهای ناروایی بوده است سابق و دست اشخاص بی ‌اطلاع از مسائل اسلام بوده، آنها باید یک‌ قدری تصفیه بشود، لکن عزاداری به همان قوّت خودش باید باقی بماند و گویندگان پس از اینکه مسائل روز را گفتند، روضه را همان طور که سابق می‌ خواندند و مرثیه را همان طور که سابق می ‌خواندند، بخوانند و مردم را مهیا کنند برای فداکاری.» (صحیفه امام، جلد 15، صفحه 326)

یکی دیگر از مناسکی که در عزاداری های سنتی انجام می شود سخنرانی های مذهبی است؛ که امام خمینی(س) غیر از تأکید فراوانی که بر ضرورت حفظ فرهنگ عاشورا و شکل سنتی عزاداری سالار شهیدان(ع) می کردند توصیه هایی به روحانیونی دارند که در این ایام و لیالی روی منبر می روند و می فرمایند: «اهل منبر ـ ایّدهم اللّه‌ تعالی ـ کوشش کنند در اینکه مردم را سوق بدهند به مسائل اسلامی و مسائل سیاسی ـ اسلامی. مسائل اجتماعی ـ اسلامی و روضه را دست از آن برندارید که ما با روضه زنده هستیم». (صحیفه امام، جلد 13، صفحه 330)

امام خمینی(س) تأکید دارند که خطباء باید محرم را تبلیغ کنند و در ضمن تبلیغ قیام سالار شهیدان مسائل روز را برای مردم بگویند. «شما باید تبلیغ کنید آقا! محرم است. این محرم را زنده نگه ‌دارید. ما هر چه داریم از این محرم است و از این مجالس. مجالس تبلیغ ما هم از محرم است، از این قتل سیدالشهداست و شهادت اوست. ما باید به عمق این شهادت و تأثیر این شهادت در عالم برسیم و توجه کنیم که تأثیر او امروز هم هست. اگر این مجالس وعظ و خطابه و عزاداری و اجتماعات سوگواری نبود، کشور ما پیروز نمی‌ شد. همه در تحت بیرق امام حسین ـ سلام‌اللّه‌ علیه ـ قیام کردند. الآن هم می ‌بینید که در جبهه‌ ها وقتی که نشان می‌ دهند آنها را، همه با عشق امام حسین(ع) است که دارند جبهه ‌ها را گرم نگه می ‌دارند. لکن در این اجتماعاتی که در محرم و صفر می ‌شود و در سایر اوقات، مبلغین عزیز و علمای اعلام و خطبای معظّم باید مسائل روز را، مسائل سیاسی را، مسائل اجتماعی را و تکلیف مردم [را ]در یک همچو زمانی که گرفتار این همه دشمن ما هستیم، معیّن کنند؛ به مردم و به کشور بفهمانند که ما در بین راه هستیم و باید تا آخر راه ان‌شاءاللّه‌، برویم. ما با این ترتیبی که تاکنون بوده است و کشور ما و افراد کشور ما بحمداللّه‌، حاضر بودند، با این ترتیب اگر پیش برویم، آخر کارمان به پیروزی مطلق می ‌رسد. لکن نباید سست بشویم. (صحیفه امام، جلد 17، صفحه 58)