احتمالا به زودی گذرهای بسیاری از شهر را با این راه به محل درآمدزایی تبدیل خواهند کرد؛ چه گذرگاه پله دار باشد، چه کوچه شیب دار و چه حتی گذرهای معمولی چراکه جز پله برقی و آسانسور، پیاده روهای متحرک هم سالهاست که اختراع شده و می‌توان به بهانه تجهیز کوچه ها به آن، پاساژها و مغازه های جدیدی ساخت!

پله ها را خراب کردند تا به جایش پله برقی نصب کنند؛ همان پله برقی هایی که می‌گفتند گران است و تحریم ها مانع وارداتشان در زمان مقرر می‌شوند و به همین دلیل برخی ایستگاه های مترو بی پله برقی افتتاح می‌شوند! ابهاماتی که حالا با رونمایی از تبدیل پله ها به پاساژ، پاسخ گرفته‌اند!

به گزارش «تابناک»، وقتی خیابان دراز ولیعصر تهران با همه شاخصه های منحصر به فردش، از چنارهای دیدنی تا پسوند طولانی ترین خیابان خاورمیانه و...، به ثبت رسید و در زمره میراث های ماندگار کشورمان قرار گرفت، همسایگان بخش های مرکزی این خیابان احساس می‌کردند بازسازی کوچه‌ پله‌ای های منحصر به فردی که در این محدوده واقع شده و دسترسی محله‌های غرب خیابان به خیابان را فراهم می‌آورد، پروژه‌ای در راستای زیباتر کردن این خیابان بوده اما اشتباه می‌کردند.

این اشتباه زمانی آشکار شد که مدتی قبل شهرداری برخی از این پله را با حصار کارگاهی بست و تابلو زد: «با پوزش از شهروندان گرامی، این گذر جهت احداث پله برقی مسدود می‌باشد؛ لطفا از پله مجاور استفاده نمایید.» این یعنی تخریب همه کاشیکاری گران قیمت و زیبایی که به تازگی روی این کوچه‌های منحصر به فرد به اجرا در آمده بود و رنگ و لعابی دلپذیر به خاطرات قدیمی اهالی پایتخت از این گذرها بخشیده بود.

البته این دوباره کاری های گران قیمت، جدای هزینه‌هایش، با انتقادات دیگری هم مواجه بود؛ از جمله اینکه چه ضرورتی دارد پله برچینیم و به جایش پله برقی با هزینه‌ای گزاف بگذاریم که هزینه نگهداری و خرابی های گاه و بیگاه هم دارد؟ اصلا چرا باید به اسم رفاه شهروندان چنین هزینه ای به شهر تحمیل کنیم و مانع از اختصاص بودجه به پروژه های ضروری تر شویم؟

این در حالی بود که شهرداری در پاسخ به این دست انتقادات استدلالی در دست داشت که خیلی ها را قانع می‌کرد؛ تنها راه قابل استفاده کردن این گذرها برای عموم مردم، چه جوان و چه پیر، چه سالم و چه بیمار، چه توانا و چه ناتوان، مجهز کردنشان به پله برقی بود. جوابی که حالا معلوم می‌شود بیشتر راه بستن دهان منتقد بوده نه جواب!

خوب یا بد، مدتی بود که مردم به مسدود بودن برخی از این گذرها عادت کرده و منتظر رونمایی کوچه‌ پله‌ای ها با شکل و شمایل جدید و مدرن بودند که خبر رسید قرار است برخی از این گذرها پاساژ شوند؛ خبری بسیار عجیب که شرق از آن پرده برداشت و شاهد مدعایش را تصویر بنری قرار داد که روی آن به صراحت تغییر کاربری این پله‌ها درج شده است تا معلوم شود که چرا کاشیکاری 200 میلیون تومانی پله ها را تخریب و تجهیز گذر به پله برقی را مطرح کرده‌اند!

یکی از اهالی در این باره به شرق گفته: ما اهالی محل نسبت به این دروغی که به ما گفته شد و اقدام شهرداری اعتراض جدی داریم. به ما گفته شد می‌خواهیم اینجا پله‌برقی ایجاد کنیم و پله‌های ٦٠ ساله‌ای که چندی‌پیش ٢٠٠ میلیون هم برای بهسازی‌شان هزینه شده بود، تخريب شد. این پله‌ها جذابیت‌های محل ما بودند و علاوه بر آن، راه رفت‌وآمد و دسترسی محل زندگی ما به خیابان ولیعصر و پارک ساعی. حالا مجبوریم مسیري طولانی را برای استفاده از پله‌های دیگر و رسیدن به خیابان اصلی طی کنیم.

تکذیبی با رنگ و بوی لاپوشانی و تایید!

این در حالی است که پناهی، روابط عمومی شهرداری منطقه شش، درباره انحراف 180 درجه ای مسیر پروژه نصب پله برقی در این گذر به ساخت پاساژ در آن، می‌گوید: منطقه ما جمعیت مسن زیادی دارد و این اختلاف سطح برای مردم مشکلات زیادی ایجاد کرده بود. پیمانکار این طرح به صورت مشارکتی با شهرداری شروع به کار کرد. کار شروع شد اما پس از تخریب و مطالعات ژئوتکنیک به این نتیجه رسیدیم که به خاطر وضعیت خاک امکان اجرای پله برقی نیست، بنابراین قرار شد اين كار به شكل ديگري انجام شود؛ پله‌های ثابت احیا شوند و آسانسور نصب شود. از آنجایی که آسانسور نیاز به نگهداشت دارد؛ قرار شد فضایی هم برای نگهداشت آسانسور در نظر گرفته شود.

وی در پاسخ به این سؤال که در تابلوی اطلاعات  پروژه نامی از آسانسور و احیای پله‌ها برده نشده و تنها عنوان مجتمع تجاری ذکر شده و ایجاد مجتمع تجاری به جای پله‌ها چه توجیهی دارد؟ گفت: احتمالا تابلوی پروژه اشتباه است.

بدین ترتیب با فرض صحت سخنان این مقام مسئول در شهرداری، درخواهیم یافت هزینه چند صد میلیون تومانی کاشیکاری این پله ها در حالی هیچ شده که می‌بایست با صرف چند برابر این هزینه و تقبل پرداخت مبالغ احتمالا گزافی به پیمانکار فعلی آن، بار دیگر پله ها را به وضع سابق برسانیم؛ حال آنکه می‌شد با انجام آزمایش ها ضروری، این همه هزینه را هیچ کرد.


به این اشکالات می‌توان سختی هایی که در این مدت اهالی منطقه با آن مواجه بودند را هم افزود تا به این نتیجه رسید که احتمالا دیگر تصمیماتی که تصمیم گیرندگان این پروژه گرفته و می‌گیرند نیز از وجود چنین خطاهای فاحشی مبرا نیست و جا دارد که مورد بررسی قرار گرفته و پیگیری شود.

این در حالی است که سخنان روابط عمومی شهرداری منطقه، هرچند رنگ و بوی تکذیب دارد، نشانه های تایید را هم به همراه دارد؛ نشانه‌هایی که به کارگیری «پیمان مشارکت» با پیمانکار پروژه خود را نشان می‌دهد و بر اساس آن می‌توان پرسید که مگر اجرای پله برقی چه سودی دارد که کسی حاضر به اجرای آن به شرط مشارکت در سودش شود؟!

بدین ترتیب معلوم می‌شود که تابلو پروژه اشتباهی نصب نشده بلکه مسئولان سعی دارند که واقعیت پشت پرده را با این تکذیب ها پنهان کنند؛ واقعیتی که حسین‌نژاد، معاون عمرانی شهرداری منطقه درباره آن از تاکتیکی متفاوت با تکذیب بهره برده و می‌گوید: بحث مجتمع تجاری نیست، دو باب مغازه به مساحت ٨٠ تا ٩٠ متر و دو عدد آسانسور غول‌پیکر ایجاد می‌شود. هر کدام از آسانسورها را تحویل یک مغازه می‌دهیم، مغازه‌دارها نگهبان آسانسورها هم هستند تا امنیت مردم تأمین شود و با اجاره مغازه‌ها هزینه‌نگهداشت آسانسورها تأمین می‌شود.

اینجاست که به قطعیت در می‌یابیم مسئولان شهرداری راه جدیدی برای کسب درآمد از شهر به دست آورده اند و احتمالا به زودی گذرهای بسیاری از شهر را با این راه به محل درآمدزایی تبدیل خواهند کرد؛ چه گذرگاه پله دار باشد، چه کوچه شیب دار و چه حتی گذرهای معمولی چراکه جز پله برقی و آسانسور، پیاده رو متحرک (شبیه آنچه در برخی فرودگاه ها وجود دارد) هم سالهاست که اختراع شده و می‌توان به بهانه تجهیز کوچه ها به آن، پاساژها و مغازه های جدیدی ساخت!

  تعداد بازديدها: 1640

    نسخه قابل چاپ