ماجد تمیمی روزنامه نگار مستقل

چند روزی است که خبر یک جنایت بزرگ کودک آزاری چند دختر و پسر بچه توسط یک نامادری و پدر آن ها، رسانه ها را شوکه کرده است. در شهرک طالقانی یا همان الکوره . مقام های قضایی نیز اقداماتی را انجام داده اند و پرونده در حال پیگیری است. چکش داغ، چسب حرارتی، شکستن دندان ها و دست ها و پاها بخشی از سناریوی این فیلم ژانر وحشت است....

چرا این یاداشت دو تیتر دارد؟!

شهرک طالقانی (الکوره) از توابع بندر ماهشهر با جمعیتی بالغ بر ۴۵ هزار نفر است. در فاصله ۱۰ کیلومتری منطقه ویژه اقتصادی ماهشهر و بزرگترین مجتمع پتروشیمی ایران و یکی از بزرگترین بنادر صادراتی کشور قرار دارد. روایت رسمی از این منطقه عرب نشین و محروم! با نام شهرک طالقانی پیوند خورده است اما ساکنان بومی از این منطقه به نام الکوره یاد می کنند. منطقه ایی متشکل از ساکنان بومی و جنگ زده ها...

من بچه یک جنگ زده ام، بچه کوره ها!

روایت غیر رسمی.

خیابان های تنگ. اعتیاد. فقر. بیکاری. بنیادگرایی. نزاع های قبیله ایی. کمبود امکانات اولیه رفاهی و آموزشی این شهرک قریب به ۵۰ هزار نفری را به یک اردوگاه تبعیدشدگان و فراموش شدگان تبدیل کرده است. در نزدیکی بزرگترین مجتمع های تولید ثروت ایران.

هنوز به خاطر دارم دبستان شهید برزگر را در خیابان سربندر شهرک طالقانی. مدرسه ایی که بیشتر شبیه یک شوره زار بود تا مکان آموزشی. بدون امکانات اولیه یک مدرسه؛ کلاس های با سقفی کوتاه و پر از شوره، نیمکت های زوار در رفته و....یک وحشت ناتمام بود. معلمی که با خودکار گذاشتن لای دست هایمان و فشار دادن آن. اولین معنای کودک آزاری را به من آموخت. آقای ... معلم کلاس چهارم دبستان!!

بعدها در مدرسه راهنمایی شهید مطهری ۲سال از وجود معلم زبان انگلیسی محروم بودیم و معلم پرورشی آقای ... که مدیر مدرسه هم بود. نقش معلم زبان انگلیسی را ایفا می کرد. این یک کودک آزاری بود.

یادم می آید همان زمان که کلاس دوم راهنمایی بودم و ۱۲ سال بیشتر نداشتم با یکی از همکلاسی ها با پای پیاده تا اداره آموزش و پرورش ماهشهر رفتیم و به این وضعیت اعتراض کردیم. ۱۰ کیلومتر را با پای پیاده رفتیم. نتیجه اش کشیده های محکم آقای... بود و تجدیدی من در درس زبان انگلیسی و تذکر به خانواده ام و کتک های مفصل خانواده...!
این یک کودک آزاری بود که تا اکنون در کوره ها ادامه دارد.

گزارشگر و خبرنگار تهرانی؟!

چند روزی است که کوره ها تیتر اخبار کودک آزاری است و آب دهان خبرنگاران را به وجد آورده است. سلفی گرفتن و اشک ریختن برای کودکانی که دندان هایشان با چشکش شکسته شده و دست هایشان با چسب حرارتی سوخته و یک ماه در حیات خلوت بر میله ها بسته شده اند. یکی از این خبرنگارهای تهرانی از کودک می پرسد چسب حرارتی دیگر چیست؟!!!

آقایان مسئول و خبرنگاران خوش لهجه تهرانی!

اینجا کوره ها است. یک شهرک عرب نشین. با جمعیتی قریب به ۵۰ هزار نفر بدون حتی یک فصای سبز یک پارک مناسب، یک سرسره، یک تاب.... آیا این کودک آزاری نیست. کمی دوربین ها و قلم هایتان را به سمت این جنایت رسمی ببرید حالا که کارد به استخوان رسیده است، آمده اید با زخم هایمان سلفی بگیرید. پدران بیکار کودکان و گرسنگی آنها آیا کودک آزاری نیست؟

نامادری این کودکان به قطع یک مجرم است و باید با او برخورد لازم قصایی صورت گیرد. اما مسؤلان شهرى و استانى و كشورى مسوولیتی ندارند؟