بسیاری از  عوام مردم شفاعت انبیا و ائمه (ع) را چنین می‌پندارند؛ می‌پندارند که پیغمبر اکرم (ص) و امیرالمؤمنین (ع) و حضرت زهرا (س) و ائمه اطهار، خصوصاً امام حسین (ع)،  متنفّذهایی هستند که در دستگاه خدا اعمال  نفوذ می‌کنند، اراده خدا را تغییر می‌دهند و قانون را  نقض می‌کنند.

اعراب زمان جاهلیت نیز درباره  بت‌هایی که شریک خداوند قرار می‌دادند همین تصور را داشتند؛
آنان می‌گفتند که  آفرینش منحصراً در دست خداست و کسی با او در این کار شریک نیست، ولی در  اداره جهان بت‌ها با او شرکت دارند. شرک  اعراب جاهلیت  شرک در ”  خالق“ نبود،  شرک در ”  رب“ بود. [...]

اگر در میان  مسلمانان هم کسی چنین معتقد شود که در کنار دستگاه سلطنت ربوبی سلطنتی دیگر هم وجود دارد و در مقابل آن دست‌درکار است، چیزی جز  شرک نخواهد بود.

اگر کسی گمان کند که تحصیل  رضا و خشنودی خدای متعال راهی دارد و تحصیل رضا و خشنودی فرضاً امام  حسین (ع) راهی دیگر دارد و هریک از این دو جداگانه ممکن است سعادت انسان را تأمین کند دچار  ضلالت بزرگی شده است.

در این پندار غلط چنین گفته می‌شود که خدا با چیزهایی راضی می‌شود و امام حسین (ع) با چیزهایی دیگر؛  خدا با انجام دادن  واجبات مانند نماز، روزه، حج، جهاد، زکات، راستی، درستی، خدمت به خلق، برّ [= نیکی] به والدین و امثال اینها و با ترک گناهان از قبیل دروغ، ظلم، غیبت، شراب‌خواری و زنا راضی می‌گردد،

ولی امام  حسین (ع) با این کارها کاری ندارد،  رضای او در این است که مثلاً برای فرزند جوانش علی اکبر (ع)  گریه و یا لااقل تباکی [= تظاهر به گریه] کنیم؛ حساب امام حسین (ع) از حساب خدا جداست.

به دنبال این تقسیم چنین نتیجه گرفته می‌شود که تحصیل رضای خدا دشوار است، زیرا باید کارهای زیادی را انجام داد تا او راضی گردد، ولی تحصیل خشنودی امام حسین (ع) سهل است، فقط  گریه و سینه زدن؛ و زمانی که خشنودی امام حسین (ع) حاصل گردد، او در دستگاه خدا  نفوذ دارد، شفاعت می‌کند و کارها را درست می‌کند، حساب نماز و روزه و حج و جهاد و انفاق فی سبیل الله که انجام نداده‌ایم همه تصفیه می‌شود و گناهان هرچه باشد با یک فوت از بین می‌رود!

این‌چنین تصویری از شفاعت نه تنها  باطل و نادرست است، بلکه  شرک در ربوبیت است و به ساحت پاک  امام_حسین (ع) که بزرگ‌ترین افتخارش ”عبودیت“ و بندگی خداست نیز اهانت است [...].

امام حسین (ع) کشته نشد برای اینکه ــ العیاذ بالله ــ دستگاهی در مقابل دستگاه خدا یا شریعت جدش رسول خدا به وجود آورد، راه فراری از قانون خدا نشان دهد.» (مطهری، ۱۳۵۲: ۲۲۴ ــ ۲۲۵)

« شفاعت امام حسین (ع) به این صورت نیست که برخلاف رضای خدا و اراده او چیزی را از خدا بخواهد. [...]

امام حسین (ع) شفیع کسانی است که از مکتب او  هدایت یافته‌اند؛ او شفیع کسانی نیست که مکتبش را وسیله گمراهی ساخته‌اند.

از این نکته نباید غفلت ورزید که همان‌طوری که از  قرآن کریم گروهی هدایت یافته‌اند و گروهی گمراه شده‌اند، از مکتب امام حسین (ع) نیز گروهی هدایت شده و گروهی گمراه گشته‌اند و این مربوط به خود مردم است.» (همان: ۲۲۹)
مطهری، مرتضی (۱۳۵۲). عدل الهی. چاپ ؟. تهران: انتشارات صدرا.

*ارسال کننده حاج عظیم نقی زادگان*