به هیچ چیز مغرور مشو و خداى تبارك و تعالى را كه همه چیز از اوست  و اگر عنایت رحمانیش از موجودات سراسر عالم وجود لحظه اى منقطع شود اثرى ، حتى از انبیاء مرسلین و ملائكه مقربین باقى نخواهد ماند، چون همه عالم جلوه رحمانیت او - جل و علا - است ، و رحمت رحمانى او - جل و علا – به طور استمرار (با كوتاهى لفظ و تدبیر) مبقى نظام وجود است (و لا تكرار فى تجلیه جل و علا) و گاهى تعبیر شود از آن به بسط و قبض فیض على سبیل الاستمرار.

در هر حال حضور او را فراموش مكن و مغرور به رحمت او مباش ، چنان كه مایوس نباید باشى  و مغرور به شفاعت شافعان علیه السلام مباش كه همه آنها موازین الهى دارد و ما از آنها بى خبریم .

مطالعه در ادعیه معصومین علیه السلام و سوز و گداز آنان از خوف و عذاب او سرلوحه افكار و رفتارت باشد.

هواهاى نفسانى و شیطانى نفس اماره ما را به غرور وا مى دارد و از این راه به هلاكت مى كشاند.