حكمت روزه داشتـن بگـذار باز هم گفته و شنیده شود صبرت آمــوزد و تسلط نفـس و ز تو شیطان تو رمیده شود هر که صبرش ستون ایمان بود پشت‏ شیطان ازو خمیده شود آفتــــاب ریــاضتی که ازو میوه معرفت رسیده شود چه جلایی دهد به جوهر روح کادمی صافی و چکیـده شود بذل افطار سفره عدلی است که در آفــاق گستـــریده شود فقر بر چیده‏ دارد از خوانـی که به پای فقیر چیده شود شب قدرش هزار ماه خداست گوش کن نکتــه پروریـده شود از یــکی میــــوه عمـــل کـــه درو کشته شد، سی هزار چیده شود گر تکانی خوری در آن یک شب نخـل عمــر از گنـه تکیـده شود مفت مفروش کز بهای شبی عمرهـا باز پـس خـریده شود روز مهلت گذشت و بر سر کوه پرتــوی مانـده تــا پریــده شـود تا دمی مانده سر بر آر از خواب ور نه صور خــدا دمیـــده شــود                                         شهريار