| شرح و تفسیر قسمت هایی از زیارت عاشورا(۱2) – زياد كيست؟ و لعن الله آل زياد : و خدا آل زياد را نفرين كند.
«زیاد» کیست؟
«زیاد» کسی است که شیعیان امیرالمومنین علی علیه السّلام را در بصره و کوفه گرفت و دست و پا برید و کور کرد و میل در چشمشان کشید و کشت. و چون خود را ابتدا در زمرهی شیعیان جا زده بود و بزرگان شیعه را خوب میشناخت، بسیار بدتر و خشن تر از دیگران با دوستان حضرت امیر علیه السّلام رفتار میکرد. او اولین کسی است که به «قتل صبر» دست آلود و «عبدالرّحمن بن حسان» را به جرم محبت حضرت مولی – به روایت ابن خلدون و ابن اثیر- زنده، دفن کرد.
او اول کسی است که «سبّ امیرالمومنین علیه السّلام » را در عراق، رواج داد و بر این کار اصرار تمام داشت...
ابن ابی الحدید در شرح نهج البلاغهی شریف میگوید:
«زیاد» خواست و تصمیم گرفت که برائت از حضرت علی علیه السّلام و لعن آن حضرت را– العیاذ بالله- بر مردم کوفه، عرضه کند و هر کس را که قبول ننماید بکشد و خانهی وی را خراب سازد. خداوند او را در همان روز، به طاعون مبتلا فرمود. و پس از سه روز به سوی دوزخ شتافت و حادثهی مرگ او در زمان معاویه بود».
و زیاد، کمتر از شصت سال داشت.
و در روایات صحیح آمده که زیاد مردم را در مسجد جمع کرد و تصمیم خود را در مورد سب و ناسزای حضرت مولی و قتل و خراب ساختن خانههای مردم اعلام و اظهار نمود. شیعیان سخت نگران شدند و دعا کردند و به سوی خدا زاری و التماس نمودند. سه روز بعد فریادی از قصر دارالاماره برخاست که زیاد به «دَرَک» رسیده است. گویا اول رمضان، اعلام و ابراز نظریهی او است و چهارم رمضان، مرگ وی لعنة الله علیه...
خبری از غیب در کلام مولا علیه السّلام
در نهج البلاغه است که حضرت امیر علیه السّلام فرمودند:
«سیظهر علیکم رجُلٌ رحب البلعوم، مندحق البطن یاکل مایجد و یطلب ما لا یجد فاقتلوه و لن تقتلوه اَلا و انّه سیامر بسبّی و البرائة منّی »:
«آگاه باشید! به زودی شخصی پس از من در میان شما حکومت خواهد کرد که گردنی کلفت و شکمی بزرگ دارد.هرچه به دست میآورد می خورد و آن را که ندارد میطلبد. باید او را بکشید اما هرگز نمی نمي كشيدش. بدانید که او شما را به سبّ من و به بیزاری از من امر میکند».
بعضی از مورخین و دانشمندان، عقیده دارند که منظور حضرت، شخص «زیاد» است. اما به نظر میرسد که مقصود معاویه باشد.
منبع : ترجمه و شرح زیارت عاشورا، تلخیص کتاب شفاء الصدور فی زیارة العاشور، نوشته مرحوم آیت الله حاج میرزا ابوالفضل مجتهد تهرانی (پدربزرگ همسر مرحومه امام خمینی)، به کوشش: مرحوم حجت الاسلام حسن ثقفی تهرانی (برادر خانم امام خمینی)، چاپ دوم سال 1386، انتشارات هاد، صفحه 234، 235و 238
|
