ساحل بهانه ای است، رفتن رسیدن است

 تا شعله در سریم، پروانه اخگریم

شمعیم و اشک ما ،در خود چکیدن است

 ما مرغ بی پریم از فوج دیگریم

پرواز بال ما ،در خون تپیدن است

 پر می کشیم و بال ،بر پرده ی خیال

اعجاز ذوق ما ،در پر کشیدن است

 ما هیچ نیستیم، جز سایه ای ز خویش

آیین آینه ،خود را ندیدن است

 گفتی مرا بخوان ،خواندیم و خامشی

پاسخ همین تو را ،تنها شنیدن است

 بی درد و بی غم است ،چیدن رسیده را

خامیم و درد ما ،از کال چیدن است

 منبع : آينه هاي ناگهان ، زنده ياد دكتر قيصر امين پور، صفحه 151 و 152