خودش را نگويد؛ بگويد؛ رأى خودش را بگويد؛ اما اگر بخواهد فساد كند، به مردم بگويد كه اين شوراى نگهبان كذا و اين مجلس كذا، اين فساد است، و مفسد است يك هم چو آدمى، تحت تعقيب مفسد فى الارض بايد قرار بگيرد.

اين مجلس ما حصل خون يك جمعيتى است كه وفادار به اسلام بودند؛ و اين مجلس عصاره زحمتهاى طاقت فرساى اين ملت مسلمان بوده است؛ اين مجلس فراهم آمده از «اللَّه اكبر» هاى مردم است.

 اگر بنا باشد كه اين مجلس فراهم آمده از «اللَّه اكبر» مردم قدمى برخلاف اسلام بگذارد، اين مجلس مجلسى خواهد بود كه برخلاف مسير مسلمين عمل كرده. با تمام قدرت، بدون اين كه ملاحظه از احدى و از مقامى بشود، مجلس بايد مسائل را طرح بكند. و رد و بدل و انتقاد صحيح، بدون جار و جنجال، بدون هياهو، مسائل را بگويند. كسى كه مخالف است مخالفت خودش را بدون هياهو بگويد. آن كه موافق است موافقت خودش را بدون جار و جنجال بگويد. و بعد هم رأى بگيرند. وقتى رأى گرفتند، اگر اكثريت رأى داد، و بعد هم برده شد پيش شوراى نگهبان و آنها هم صحيح

 دانستند اين رأى را، مخالف اسلام ندانستند و مخالف قانون اساسى ندانستند، اگر بعدها بخواهند شيطنت بكنند، اين شيطنتها از مبادى غضب، از مبادى فاسد، بيرون مى‏آيد. بايد سرتسليم به مجلس، يعنى سر تسليم به اسلام وقتى مخالف اسلام نيست، سر تسليم به اسلام فرود آورد. روشهاى غير اسلامى را، اگر هم در باطن- خداى نخواسته- دارند، نبايد ديگر اظهار بكنند و نبايد اذهان مردم را نسبت به مجلس مشوش كنند. اين يك مسئله‏اى است اساسى، و بايد همه توجه داشته باشند. به مجرد اين كه يك مطلبى برخلاف رأى يك نفر است، نبايد بگويد مجلس درست نيست.

 اين خودش را اصلاح‏ كند. اين خودش درست نيست. نبايد بگويد شوراى نگهبان درست نيست. اين خودش درست نيست. بايد خودش را اصلاح بكند. و اين گرفتارى هست براى ملت ما .»

* صحيفه امام ، جلد 14 ، صفحه 371*