ز بخت تیره ام هرگز ، نشد وصل تو اقبالم ولی این بار می دانم ، که خوشبختی مرا یار است

نمی خواهی حبیبا ، پوششِ رخسار برگیری فقط مستوره ای بنما ، که این حقّ خریدار است

تو می آیی که پایانِ ، شب تارم سحر سازی از این پس فاش می گویم ، دگر پایان پندار است

شبی در قصّه ای خواندم ، نیابد عشق سامانی مبادا آن زمان آیی ، که تصویرم به دیوار است

دلا درمان هر دردی ، نظر کن بر رخ زردی دل دیوانه و رنجورم از هجر تو بیمار است

(مهاجر) این معمّا ، سر به سوی آسمان دارد پگاه پاسخش ، در زمره ی اسرار دادار است

** علی اکبر پورسلطان ( مهاجر ) **

( استفاده با ذکر منبع http://www.fajr57.ir/ جایز است )