يكي تنها براي دنيا كار مي كند، تا جايي كه كار دنيا او را از آخرت باز مي دارد. او با اين كه خودش بي نياز است، نگران فقر بازماندگان خود است و عمرش را در راه سودرساني به ديگران فنا مي كند.
ديگري در دنيا براي آخرت كار مي كند و روزي دنيايي بدون تلاش برايش مي رسد و از بهره دنيوي و اخروي با هم برخوردار شده، هر دو دنيا را با هم دارد. در نتيجه در پيشگاه خداوند آبرومند است و هر حاجتي از خدا بخواهد، بر مي آورد.
نهج البلاغه، کلمات قصار 269