تقارن دو میلاد مبارک است؛ روز میلاد بزرگترین شخصیت عالم براى اصلاح بشر حضرت محمد (ص)ب ا ولادت با سعادت فرزند او امام صادق(ع) که مبدأ همه فیضها و حامل پیامهاى پیامبر اسلام (ص) بوده است.
ولادت سراسر با سعادت و هجرت با برکت حضرت خاتم النبیین و افضل المرسلین را که مبدأ نهضت اسلامى و الهى و مصدر بسط عدالت و فرهنگ انسان ساز و منشأ حرکت به سوى برچیدن اساس ظلم و نابکارى و ارتقا به مقام والاى انسانى و هجرت از تمام ظلمها و خصلتهاى شیطانى- حیوانى به سوى نور مطلق و سرچشمه کمال و مؤسس امت و امامت است به جمیع مستضعفین و محرومین و تمام ملتهاى جهان خصوصاً عموم مسلمین تبریک عرض مى کنم. باید مسلمین در آستانه قرن پانزدهم هجرى بپاخیزند و در زیر پرچم الهى- اسلامى از حقوق حقه خود دفاع کنند. (صحیفه امام؛ ج12، ص136)
میلاد پیامبر(ص) مبدأ خیرات و مبدأ برکات است؛ کوبیدن ظالم، خاموش شدن بتکده ها و آتشکده ها از جمله «آتشکده پارس»، ریختن کنگره هاى ظلم مانند طاق کسرى و شکست شیاطین و بسط توحید از برکات مبارک مولود این روز است.
تاریخ اسلام گواه است که پیغمبر اسلام از میان توده های مردم برخاست و با اصحابش که به اصحاب صفه شهرت داشتند بر علیه مستکبرین آن زمان قیام کرد.
قیام پیامبر(ص) برای قدرت طلبی و کشورگشایی نبود بلکه همانطور که فرمودند؛ «ما اوذى نبىّ مثل ما أوذیت ». (الجامع الصغیر؛ ج 2، ص 144، بدون کلمه( مثل))، هر کس عظمت و جلالت ربوبیت را بیشتر ادراک کند و مقام مقدّس حق جل و علا را بیشتر بشناسد، از عصیان بندگان و هتک حرمت آنها بیشتر متأثر و متألم می گردد و نیز هر کس رحمت و عنایت و لطفش به بندگان خدا بیشتر باشد، از اعوجاج و شقاوت آنها بیشتر اذیت مى شود و پیامبر(ص) که قرآن بر قلب مبارکش نازل شده بود، براى ارسال یافته هایش به سایرین که با مشکلات زیادی مواجه می شد، بسیار متأثر می گردید.
در شدت شفقت و رأفت آن بزرگوار قرآن می فرماید: «لَعَلَّکَ باخِعٌ نَفْسَکَ أَلَّا یکُونُوا مُؤْمِنِینَ » (شعرا/ 3) و همچنین می فرماید «فَلَعَلَّکَ باخِعٌ نَفْسَکَ عَلى آثارِهِمْ إِنْ لَمْ یؤْمِنُوا بِهذَا الْحَدِیثِ أَسَفاً» (کهف/ 6) تأسف به حال کفار و علاقه مندى به سعادت بندگان خدا کار را آنقدر به رسول خدا، صلى اللّه علیه و آله، تنگ می نمود که خداى تعالى او را تسلیت می داد که مبادا از شدت هم و حزن به حال این جاهلان بدبخت، دل آن بزرگوار پاره شود و قالب تهى کند. ایشان مبعوث شده بود تا هیاهوهای دنیایی را که براى رسیدن به قدرت خود است، از بین ببرد و خداخواهى در مردم ایجاد کند که توجه به نور است.
حضرت مجمد، صلّى اللّه علیه و آله، که علمش از وحى الهى و بزرگی روحش به بلندای غلبه بر روحیات میلیونها میلیون بشر و ختم دایره نبوت به وجود شریفش بود، تواضعش با بندگان خدا از همه کس بیشتر. کراهت داشت که اصحاب براى احترام او بپا خیزند. وقتى وارد مجلسی مى شد پایین مى نشست. روى زمین طعام میل مى فرمود و روى زمین مى نشست و مى فرمود من بنده اى هستم، مى خورم مثل خوردن بنده و مى نشینم مثل نشستن بنده.( ر.ک. مکارم الاخلاق؛ ص 12، فصل دوم.)
در سیره آن سرور است که، با اهل خانه خود در کار خانه شرکت مى فرمود، و به دست مبارک گوسفندان را مى دوشید، و جامه و کفش خود را مى دوخت؛ و با خادم خود آسیاب مى کرد و خمیر مى نمود؛ و بضاعت خود را به دست مبارک مى برد؛ و مجالست با فقرا و مساکین مى کرد و هم غذا مى شد. (ر.ک. بحار الانوار؛ ج 16، ص 226.)
زندگى پیامبر اسلام (ص) فقیرانه و ساده زیست بود و از بیت المال مال مردم تصرف نمى کردند. وقتى اعلام کردند به اینکه هر کس حقى دارد به من بگوید، هیچ کس پیدا نشد که بگوید تو به ما یک ظلمى کردى، یک بدى گفتى، - نعوذ باللّه- خیانتى کردى. فقط یکى در بین اینها پا شد گفت شما یک شلاق به من زدى! فرمودند بیا عوض آن را بزن؛ او رفت بوسید آنجا را و گفت من این را گفتم که اینجا را ببوسم. یعنى دروغ گفتم. (ر.ک. صحیفه امام؛ ج4، ص396)
از طریق عامه منقول است که حضرت محمد، صلّى اللّه علیه و آله، در هنگام غضب، اگر ایستاده بود مى نشست و اگر نشسته بود به پشت مى خوابید تا غضبش ساکن مى شد. (ر.ک. مرآة العقول؛ ج 10، ص 146، باب الغضب.)
شیوه انبیای الهی و ائمه (ع) و اولیاى خدا بوده است که خودشان را خدمتگزار مردم مى دیدند و با حسن معاشرت و با رفتار انسانى، الهى رفتار مى کردند و کارهایى را که باید انجام بدهند، با همین حسن رفتار انجام مى دهند. (ر.ک. صحیفه امام؛ ج17، ص79)
تقارن دو میلاد مبارک است؛ روز میلاد بزرگترین شخصیت عالم براى اصلاح بشر حضرت محمد (ص) با ولادت با سعادت فرزند او امام صادق (ع) که مبدأ همه فیضها و حامل پیامهاى پیامبر اسلام (ص) بوده است. امام صادق (ع) علم فقه را توسعه دادند. فقه با زبان ایشان برای احتیاج بشر بسط پیدا کرد. این فقه همه احتیاجات صورى و معنوى و فلسفى و عرفانى همه بشر را در طول مدت الى یوم القیامه تأمین کرده و هر مسئله اى پیش بیاید، مسائل مستحدثه، مسائلى که بعدها پیش خواهد آمد، که حالا ما نمى دانیم، این فقه از عهده جوابش برمى آید و هیچ احتیاج ندارد به این که یک تأویل و تفسیر باطلى بکنیم. (ر.ک. صحیفه امام؛ ج20، ص409)
این روز مبارک، روزی است که بشر را به استقامت و راهنمایى به صراط مستقیم انسانیت نوید می دهد و پیروزی انقلاب اصیل و اسلامى ما، در عصرى که ظلمات جهالت سراسر جهان را فرا گرفته بود و قدرتمندان چون حیوانهایی آدمخوار، روزگار مستضعفین را تباه نموده بودند، جلوه اى از آن است.
*پرتال امام خمینی (س)
