امروز نمایندگان مردم مناطق زلزله زده در مجلس می گویند که در ساخت مسکن مهر خیانت شده است، یعنی هم پیمانکار و هم کارفرما و ناظر حاضر شدند برای جیب خود جان عزیزان مردم را به خطر بیندازند. یعنی سیستم کنونی حتی نتوانسته است خانه ای امن برای شهروندان مهیا کند و این درحالی است که سالها شعار ما می توانیم و خودکفایی را سر داده ایم و اکنون باید قبول کرد که نتوانسته ایم و نشده است.
دو روز از فاجعه زلزله در مناطق غربی کشور و در استان کرمانشاه گذشته است اما در این میان، هجوم مردم به ماشین های امدادی و نحوه توزیع اقلام نه تنها تاسف بار بلکه فاجعه بار است.
به گزارش اعتدال، مدتهاست که از ناتوانی و عدم آینده نگری ستاد  مدیریت بحران کشور سخن گفته ایم اما کو گوش شنوا. چند هزار نفر از هموطنانمان، کودکان ما و عزیزمان ما باید جان عزیز خود را از دست بدهند تا مسئولان به خود بیایند و درد مردم صبور و نجیب ایران زمین را بفهمند؟
هر گاه انتقادی مطرح می شود گویی که مدیران تنها وظیفه دارند از ناکرده های مدیران پیشین انتقاد کنند. مشکل مدیریت کشور نبود سیستم عقلانی در اداره مملکت است. با شعار و ارائه آمارهای ساختگی کام مردم شیرین نمی شود، ای کاش زلزله کرمانشاهان درسی باشد تا همه مدیران عالی و میانی کشور بفهمند که کاری برای مردم نکرده اند.
درس های عبرت یکی بعد از دیگری داده می شود اما به جای عبرت گیری و درس آموزی " مویه کردن" ها شروع می شود و ابراز همدردی ها. اما آیا واقعا مدیران ارشد کشور نمی خواهند از سیستم اداره کشور گره گشایی کنند؟
تا کی مردم تهران و تبریز و ... از بیم زلزله در آشوب باشند؟ تا کی مردم رودبار و منجیل، بم و آذربایجان، لرستان و کرمانشاهان زیر آوارها، عزیزان خود را دفن کنند؟ تا کی سالانه ده ها هزار نفر از عزیزان این سرزمین در جاده ها قتل عام شوند؟ تا چه زمانی با کوچکترین سیلی، گوشه گوشه این خانه پدری در اندوه و ماتم فرو رود؟
عجیب آنکه در هزاره ای که عقلانیت محور مدیریت است، کشورما با وجود تربیت سالانه هزاران نفر مهندس عمران، پروژه هایش را پیمانکاران کم سواد مدیریت می کنند. 
البته مثال های بی شمار در حوزه فراوان است. از ناتوانی در مدیریت سیب درختی و زمینی گرفته تا ناتوانی در مذاکرات بین المللی. از واردات میلیونها تن گندم در دوره احمدی نژاد تا واردات دام زنده در دولت روحانی، از آتش سوزی های پیاپی مجموعه های نفت و گاز تا سقوط پی در پی هواپیماهای روسی و هزاران نمونه دیگر که تنها یک پاسخ دارد، بلد نبستیم کشوری مثل ایران را مدیریت کنیم.
امروز نمایندگان مردم مناطق زلزله زده در مجلس می گویند که در ساخت مسکن مهر خیانت شده است، یعنی هم پیمانکار و هم کارفرما و ناظر حاضر شدند برای جیب خود جان عزیزان مردم را به خطر بیندازند. یعنی سیستم کنونی حتی نتوانسته است خانه ای امن برای شهروندان مهیا کند و این درحالی است که سالها شعار  ما می توانیم و خودکفایی را سر داده ایم و اکنون باید قبول کرد که نتوانسته ایم و نشده است. از علم دیگران و تجربه آنهایی که توانسته اند استفاده کنیم. 
سیستم آموزش کنونی کشور در هیاهوی بسیار و هزینه گزاف پرورش و امور فرهنگی، نه تنها به دانش آموختگان خود تخصص نمی آموزد حتی به آنها اخلاق نیز نیاموخته است.
چاره کار تغییر سیستم اداره کشور است و گرنه جابجایی مدیران و وزیران چاره درد نیست. با شعار آمارسازی مشکلات کشور حل نمی شود . مطمئنا تک تک شهروندان ایران زمین ارزشی بیشتر از یک تیم فوتبال دارند، وقتی قبول کرده ایم دانش اداره یک تیم فوتبال را یک مربی ایرانی ندارد، با استفاده از مربیان خارجی نقطه ضعف خود را علاج نموده ایم. چرا برای مراکز حساس از مدیران ماهر و متخصص ببن الملی بهره نبریم؟