جماران: دو روز قبل در جماران مطلبى را خواندم که خواهرى محترم گزارشى از سخنان خود با چند تن از دوستانش را به همان صورت شکسته - که در نوشته هاى این روزهاى شبکه های مجازى متداول است- بازتاب داده بود.
نویسنده سخت با نامه جمعى از سیاسیون درباره مذاکره با آمریکا - که این روزها محل نقد بسیار است - مخالف بود و در مقابل هم یکی از دوستانش از آن نامه دفاع مى کرد.
من ، هم با اصل نامه و هم با زمان انتشار آن و هم با محتواى آن مخالفم، ولى آنچه موضوع نوشته ی امروز من است این موارد سه گانه نیست، بلکه مى خواهم به ادبیات جالب به کار رفته در این گفتگوى مکتوب اشاره کنم.
از نوع نوشته های چهار نفرى که در این گفتگو حاضرند، معلوم است که در بسیارى از موارد وحدت نظر ندارند ولى به قدرى مؤدبانه با هم سخن مى گویند و استدلال هاى خود را با چاشنی احترام و تکریم دیگرى قرین مى سازند که هر خواننده ای قبل از هر چیز تحت تأثیر این مطلب قرار مى گیرد و ناخودآگاه به خود مى گوید چرا همه ما با چنین نگاهى با هم مواجه نمى شویم؟
امروز بخش زیادی از فضاى رسانه اى ما آمیخته به «بى ادبی» و «تحقیر طرف مقابل» و «نفرت پراکنى» است. در هر موضوعى لازم نیست «صاحب سخن» را به باد تندترین هجمه ها گرفت، بلکه کافى است «اصل سخن» را مورد توجه قرار داد.
سابقاً مى گفتند چنین نیست که هر که صداى بلند تری داشته باشد، صاحب حق باشد، امروز هم باید بگوییم چنین نیست که هر که تندتر و بی ادبانه تر مى نویسد، حق داشته باشد.
بیایید با هم دوست باشیم حتى اگر سخن همدیگر را قبول نداشته باشیم.
نرم تر سخن بگویید، اثر حرفتان هم بیشتر است.
