جماران: این روزها به دنبال بررسی نظرات امام خمینی درباره وحدت بودم. بر خلاف انتظار دیدم امام وحدت را سالها قبل از ورود به سیاست و نه از منظر سیاسی بلکه با رویکردی عرفانی و اخلاقی واجب می دانند. و برای مقابله با آن نیز به نکاتی دقیق اشاره دارند. این نکته مرا بر آن داشت تا با اشاره به برخی از سخنان ایشان در این باب نکته ای را در انتها ، مورد اشاره قرار دهم.
امام در شرح چهل حدیث، (ص 309 ـ 310)می فرمایند:«یکی از مقاصد بزرگ شرایع و انبیای عظام، سلام الله علیهم، که علاوه بر آن که خود مقصود مستقل است، وسیله پیشرفت مقاصد بزرگ و دخیل تام در تشکیل مدینه ی فاضله می باشد، «توحید کلمه و توحید عقیده» است... این مقصد بزرگ... انجام نگیرد مگر در سایه «وحدت نفوس» و «اتحاد همم» و «الفت و اخوّت» و «صداقت قلبی و صفای باطنی و ظاهری»؛ و افراد جامعه به طوری شوند که نوع بنی آدم تشکیل یک شخص دهند و جمعیت به منزله یک شخص باشد و افراد به منزلة اعضا و اجزای آن باشد»
و در جای دیگر اشاره می کنند:«تمام معاصی از روی جهالت و نادانی و غفلت از مبادی آن و نتایج آن، از انسان صادر می شود. اما فایده ی خیالی مترتب بر آن، آن است که انسان به قدر چند دقیقه، قضای شهوت نفسانی خود را در ذکر مَساوی[ اشکالات] مردم و کشف عورات[عیب های] آن ها کرده و با بذله گویی و هرزه سرایی، که ملایم[و مطابق] با طبیعت حیوانی یا شیطانی است، صرف وقت نموده، مجلس آرایی نموده و تشفّی قلبی از محسودان نموده است[ با عیب گویی از کسانی که به آنها حسد می برد دل خود. ا آرام می کند]... اما آثار آن در این عالم، آن است که انسان از چشم مردم می افتد و اطمینان آن ها از او سلب می شود. طباع مردم بالفطره مجبول به حبّ کمال و نیکویی و خوبی و متنفر از نقص و پستی و زشتی است. و بالجمله، فرق می گذارند بین اشخاصی که احتراز از هتک مستور [پرده دری]و از کشف أعراض و سرایر[بازگویی اسرار] مردم کنند، و غیر آن ها.»(همان ص٣١١ و ٣١٢)
نکته مورد نظرم همان است که در فراز دوم از امام خواندیم.
امروزه ما به سبب اینکه همه دارای تریبون شده ایم و با «توییت و کامنت و پستش می توانیم سخن خود را مطرح کنیم، انگیزه های بسیاری برای «وحدت زدایی» داریم. یک لحظه عصبانیت از یک سخن ، جوان و یا حتی پا به سن گذاشته های ما را عصبانی می کند و به دشنام ، یا حداقل «سخت گویی» وا می دارد. علت این هتک حرمت ها همان است که در کلام امام خواندیم: جهالت و نادانی که در بستر عصبانیت قرار می گیرد و ما را از عدالت خارج می کند و همین « هتک حرمت» ها به انشقاق جامعه می انجامد.
نکته دیگر که در کلام عرشی حضرت امام به آن توجه داده شده است، آن است که در دراز مدت کسانیکه دشنام می دهند و «بد دیگران» را نشر می دهند، خود از چشم مردم می افتند. و اگر چه به «وحدت عمومی» لطمه وارد کرده اند ولی خود بیش از دیگران آسیب می بینند. و امروزه این را همه ی ما با می توانیم با مراجعه به تاریخ همین چند ساله به خوبی دریابیم.
اما یک پیشنهاد:
بیایید هر چه را می خواهیم بنویسیم، با دو ساعت تاخیر منتشر و ارسال کنیم. کمی به آنچه نوشته ایم بیشتر عنایت کنیم.
