من هم مطابق ذائقه عمومی از رییس جمهور شجاع که حرف دلم را بزند خوشم می آید. از اینکه دولت منتخب من در مقابل سیل هجمه ها، بی دفاع و مستأصل به نظر آید ، ناراحتم. از اینکه دائماً مجبور باشم از دولتی که به خود زحمت دفاع از خود را نمی دهد، دفاع کنم، دل خوشی ندارم. من هم عصبانى هستم. 

اما وقتی از احساس خود فاصله می گیرم، می بینم حق با روحانی است و من اصلاً به همین جهت به روحانی رأی داده ام. من به روحانی رأی دادم که خود را در بزنگاه حوادث سپر بلای کشور کند. رأی دادم که عصبانى نشود یا اگر شد بتواند خود را کنترل کند. رأی دادم تا مصلحت کشور را بر مصلحت شخصی خود مقدم دارد. 

امروز اگر گفتیم که کشور نیازمند انسجام و آرامش است، رییس جمهور باید قبل از همه به این مهم اقدام کند. 

روحانی امروز روى مین رفت. انتحار کرد. خود را آماج طعن ها و سرزنش ها قرار داد اما مصلحت کشور را فرو نگذاشت. و من به همین خاطر به روحانی رأی داده بودم. 

اما دو نکته را باید در همین مورد خدمت حضرت رییس جمهور و مخالفینش معروض داشت. 

نکته اول آنکه جناب آقای رییس جمهور باید حامیان خود را نسبت به این امر مجاب کند. اگر رفتار رییس جمهور حمل بر ترس و انفعال شود، نتیجه اش فقط طرد او نخواهد بود، بلکه ممکن است باعث قهر قشر عظیمی از مردم که اتفاقاً قشر فرهیخته کشور هستند با صندوق رأی شود و این به اندازه مصلحتی که در سکوت امروز رییس جمهور نهفته است، دارای مصلحت است. معتقدم مردم به خوبی می توانند مصلحت سکوت رییس جمهور را در شرایط بحرانی درک کنند، به شرط اینکه صادقانه آن را به مردم بگوید. 

و نکته دوم مسئولیت اخلاقی مخالفین عاقل و دانای روحانی است. عقلای جریان راست، بهتر از هر کسی میدانند که علت سکوت و آرامش روحانی چیست. اخلاقاً باید همین گروه ، نوباوگان جریان خویش را از تیز کردن تیغ بر روی دولت بازدارند. 

امروز روحانی گفت نمی خواهد کسانی که در کاخ سفید نشسته اند از داستان امروز مجلس خشنود شوند. روحانی به هدفش رسید. دوستانش باید او را باور کنند و مخالفینش انصاف را فرو نگذارند.