استعفای معاون وزیر راه در پوشش زنده خبری بعد از اتفاق برخورد دو قطار مسافربری در مسیر راه‌آهن مشهد و معذرت‌خواهی وزیر راه وقت به عنوان دردها و رنج‌هایی که مردم از جاده‌های ناایمن متحمل شده و می‌شوند در میان واکنش مدیران نسبت به کاستی‌های سازمان تحت مدیریتشان اگر بی‌نظیر نبوده، کم‌نظیر است.

از همین‌رو بسیاری از مخاطبان وزیر و معاون ایشان از برخورد آنان چنان متعجب بودند که گمان بردند در جایی دیگر و با مدیرانی از جنس متفاوت‌تری روبرو هستند! معمولا و زمانی که شاهد اتفاق ناگواری در دستگاه‌های اجرایی هستیم، مدیر مربوطه به جای استعفا  و یا معذرت‌خواهی، تازه یادشان می‌افتد طی سال‌ها و ماه‌های گذشته و حتی روزهای قبل درباره چنین حادثه‌ای گوشزدهای کافی را به نیروهای تحت امرشان کرده‌اند و درباره  اینکه چرا کسی کاری نکرده و به کدام دلیل نقص‌های موجود مرتفع نگردیده سخنی نمی‌گویند. البته این امکان وجود دارد که مدیر، زبان به گلایه از مدیران خود بگشاید و صدها دلیل آشکار و پنهان را در خصوص اینکه چرا این اتفاق رخ داده ردیف کنند!

مانند مدیرانی که همیشه خودشان نقش منتقد و مخالف را به جای پاسخ دادن به وضعیت موجود و سازمان زیر مجموعه‌شان بازی می‌کنند، البته اینکه کی و چگونه قرار است این معایب رفع شود و اساسا چرا مدیر مربوطه وقتی توانایی و امکان رفع کردن ایرادها را ندارد همچنان بر میز خود چسبیده و بابت آن حقوق و مزایا دریافت می‌کند را  با هیچ حرف و کلامی نمی‌توان توجیه کرد!  بحث دانشگاه آزاد و واحدهای آن نیست، اگر به کلیت سیستم سازمانی و اداره‌های مختلف نگاه کنیم تا بی‌نهایت با چنین مدیرانی روبرو هستیم.

 مدیرانی که خبرنگاران را به سادگی به ندانستن و نفهمیدن متهم می‌کنند! مدیرانی که هیچ نقدی را به سازمان تحت مدیریت خودشان (تا زمانی که به صندلی مدیریت آن نهاد تکیه زدند) قبول نمی‌کنند! و مدیرانی که صدها کاستی و ایراد را در سایر نهاد برمی‌شمارند تا مبادا حسابرسی و انتقاد به خودشان برسد! مدیریت طلب‌کارانه، طلب‌کار است. از هر کدام از مراجعین و اساسا شهروندان و دانشجویان و هر  شخصی که گمان ببرید به چنین مدیرانی مراجعه می‌کنند تا بدهکاری خود را پرداخت کنند و بی‌شک از چنین مدیری نمی‌توان توقع داشت معذرت‌خواهی کند!