جماران: امام خمینی درباره نماز جمعه می فرمایند:«من امیدوارم که این نماز جمعه در ایران، آن محتوای اصیل خودش را، که در صدر اسلام داشته است، احیا کند» و در جای دیگر اشاره می کنند که :«این نماز جمعه از بزرگترین عنایات حق تعالی بر جمهوری اسلامی ایران است» و در موردی دیگر تأکید دارند که:«باید ائمه جماعات و ائمه جُمعات همه شان توجه کنند به اینکه تکلیفشان این است که مسائل را به ملت بگویند.»
این سخنان که مشابه آن را در سخنان امام می توانید بیابید {اینجا} همه و همه وظیفه ای را برای «ما» در ترویج و بالا بردن جایگاه این امر تعیین می کند.
اینکه کلمه «ما» را به صورتی پر رنگ نوشتم به این علت بود که توجه داشته باشیم که اگر مردم برای رفتن به نماز جمعه مسئولیت دارند، متولیان این نماز هم از مسئولیتی بسیار مهم برخوردارند.
روز گذشته خطیب نماز جمعه تهران از خلوتی نمازهای جمعه گله کرده بود. در این باره باید گفت که بخشی از این گله متوجه امثال ایشان است.
راستی آیا نماز جمعه توانسته است نماینده همه افکار و سلایق باشد؟ گروه های سیاسی کشور تا چه اندازه این تریبون را متعلق به خود می دانند؟ از سیاسیون گذشته، سایر طبقات اجتماعی از ورزشکاران و هنرمندان گرفته تا بقیه گروه ها چه نقشی در این فضا دارند؟
از اینها به کنار آیا ستاد نماز جمعه تا کنون بررسی کرده است که چه مقدار محتوای خطبه ها ارزشمند است؟ چه مقدار گرفتار تکرار است؟
و آیا تا کنون اندیشیده اند که تکرار مطالب ارسال شده از مرکز ، در همه نماز های جمعه تا چه اندازه ارزش امامان جمعه را تنزل داده است؟
آیا توجه کرده اند که تعویض سه ساله یا چند ساله یک امام جمعه به گونه ای که تا بخواهد با یک شهر آشنایی بیابد ، باید به شهر دیگری برود، چه مقدار جایگاه او را از « همراه و همدل» به « مسئولی موقت» کاهش می دهد؟
امام جمعه باید پدر شهر باشد. چه مقدار انتصاب روحانیون جوان و غیر بومی ، در شهرهایی که دارای عالمان پیش کسوت است،با این مهم سازگار است؟
سخن در این باره بسیار است. بیآیید همه با همه به ترفیع این جایگاه کمک کنیم.
