تاريخ انتشار: 20 فروردين 1399 ساعت 18:55:12
صبحِ روشنی " قصیده ی فراق " سروده ی علی اکبر پورسلطان (مهاجر)

چشمِ خمارِ نرگسـی ، برده تـوان و  طاقتـی

آه خـدا مگـر  شـدم  ،  مرتكـبِ  حمـاقتـی

 

دستِ بريـده ام كجـا ، تا  برسـد به  دامنش

تـا بـه ديـار او شـوم ،  بگذرد   از  نهـايتـی

 

پایِ فتاده با چـه رو ، حاجتِ بال و پر كنـد

كم كه ز  حق نمی شود ،گر  بكنـد عنايتـی

 

شعرِ صبـوری مرا ، بر كس ديگـری  بخـوان !

گوشِ دلِ شكسته ام ، پر شده از  حكايتـی

 

محكمه ی وزين حق ، مظهرِعدل ودادِ اوست

از چه شوم به عدليه ،  وز كه كنم  شكايتی

 

گر چه بيان نمی كند ، به خيلِ عاشقـانِ او

در طـربِ وصـالِ دل ، چاره   بـَود لياقتـی

 

من كـه بدونِ شـائبه ، طّیِ طـريق  كـرده ام

نالـه اثـر نمـی كنـد  ،  دلشـده را شماتتـی

 

تا به دلـم نظـر كند ، جان به نگـاهِ  او دهم

گو كه به زعمِ مه رُخان ، جان نكند كفايتی

 

می كُشدم مگر نِگه ، به كُشته اش نمی كند

گر چه به رسمِ كيشِ  او ،  جرم بود  شقاقتی

 

حرفِ درونِ خويش را، صريح وشسته می زنم

من چه كنم به گفته ام ، چيره  نشد  بلاغتی

 

وای به بختِ تيره ام  ، چو  بی اشاره  بگذرد

كی برسـد مصيبتی ، به   پـای اين  شقاوتي

 

قلبِ تپنـده ام اگر ، خونِ جگـر برون   كنـد

هيچ مبـاش مضطرب ، بلكـه كند  شفاعتی

 

نقطه ی خلوتِ دلش ، جای مرا نشـان كند

صفـر طلب نمـوده ام ، بی قلـم  و  كتـابتی

 

شب همه شب دعـا كنم ، تا بشـوم غلام  او

خرقه ی بندگی دهد ، نه جقّه ی   صـدارتی

 

از سـرِ بی قراريـم ، بريـده شـد امـانِ مـن

سـزا نباشد ار شوم ،كُشتـه ی يك   جنايتی

 

نَخوت و خود ستايشی ، راهیِ كوی   ما نشد

اين همه عجز و بندگی ،چيست بجز  اصالتی

 

رشك و حسد اگر برم ، بر دلِ پاكِ  عاشقان

عارضِ حال من مشو ، نيست گنه  حسادتی

 

بر دلِ شيدایی من ، كنجِ لبانِ او  بس  است

گفته مَلِك به وصفِ او ، بَه كه  چه قد و قامتی

 

در طلـبِ وصـالِ جان ، به  انتظـارِ  محشرم

گـر كـه بسوی ما شود ، چه حاجتم  قيامتی

 

شرحِ كمالِ دلربا ، قد به زمـان   نمـی دهـد

كی قلمی بيان كند ، وصـفِ  چنين جَلالتـی

 

آلـوی تن تنانـی و ، مهوشِ   سـاكنِ     بريـن

هر دو اگر چه شكّرين ، نی به چنين  حلاوتی

 

شد همه شامِ تيره ام ، درپیِ صبحِ     روشنی

چون همه سویِ او شوم ، دور شـود   ظلالتی

 

او كه به خيلِ عاشقان ، جمله  كند    تفقدی

نوبه ی وصلِ ما كه شـد ، گو  نكنـد   قناعتی

 

دوش به خواب  ديده ام ،  آمده  ميهمان ِ من

وای عجب ضيافتـی  ، مايه ی بس  سـعادتی

 

دشتِ بهشتِ معرفت   ، جز به  بهاء  نمی دهند

ميلِ بهانـه چـون كنـم ، گر  بكنـد  كرامتـی

 

عزّتِ نفس را اگر، به نرخِ  جان  تـوان  خريد

در عطشِ هـوایِ او ، نـبـاشـدم  منـاعتـی

 

عاكفِ كویِ معرفت ، كـاخ  طلب  نمی كنـد

رهروِ سـوی عشق را، نيسـت   چنين عمارتی

 

بيـن كـه  زمانـه بگذرد ، ز  اوج بي عدالتـی

دامـنِ او رهـا مكـن   ، ای  كـه  پـیِ صـلابتی

 

كوكبِ بخت  و آرزو  ، از  چه   عيان  نمی شود

بلكه   نديـده  در  دل و ، گفتـه ی ما صداقتی

 

بهارِ عمر بايدت  ،   سيره ی   او   عيـان   كنی

عصرِ شباب بگذرد ، چه    حاصـل   از  ندامتـی

 

روح و روانِ خويش كن  ،  فدای   فخرِ   كائنات

زان كه تاملـی  كنی ، رفتـه تـوان  و طـاقتـی

 

در تب و تابِ زندگی ، غوطه  وريم  و  گوئيا

هيـچ اثـر نمـی كـنـد ، بـر  دلِ مـا  تلاوتـی

 

سویِ ديارِعاشقان ، نیز  مرو  تو  با زبـان

رجوع نمابه قلبِ خود ، بين به چه روزو حالتی

 

بهرِ ظهورِ حضرتش ، صدق  وصفا  مدد نما

چـاره دعا بود اگـر ، حـق  بـدهـد   رضـايتـی

 

طلوعِ  آرزویِ  جان ، مي رسدم  به  ارمغـان

زدوده  گـردد از جهـان  ، آفـتِ  بـي عدالتـی

 

ای كه سخن زيارِ ما ،  می شنوی  گذر مكن

بنده ی ديگری مشـو ، نيست جز  او زعامتی

 

مردِ مهاجر ار  زند ،  دم  ز  امامِ  انس  وجان

تـا نكنـد   اطاعـتـی ، كـي بشـود   ولايـتـی

برگرفته از کتاب شوق وصال

منتشر شده در روزنامه اطلاعات 9 مهر 1383

  تعداد بازديدها: 2753
   


 



این مطلب از نشانی زیر دریافت شده است:
http://fajr57.ir/?id=85970
تمامي حقوق براي هیئت انصارالخميني محفوظ است.