هر روز 700 تریلر هندوانه از ایران به ترکیه صادر می‌شود. ترکیه با اینکه وضع آبی بهتری از ایران دارد، کاشت هندوانه را ممنوع کرده و آن را از ایران که دچار مشکلات شدید کم‌آبی است وارد می‌کند. آماردهندگان رسمی کشور ما صادرات هندوانه و انواع تره‌بار به شیخ‌نشین‌های خلیج فارس و کشورهای آسیای میانه را هم در گزارش‌هایشان می‌گنجانند تا میزان صادرات را بالا نشان بدهند، هم از نظر وزن و هم از نظر قیمت.
درباره فروش نفت و دریافت پول آن هم که می‌گویند صادراتمان به میزان قبل از تحریم رسیده و پولش را هم دریافت کرده‌ایم. طلبمان از دولت انگلیس بابت تانک‌های چیفتن را هم تمام و کمال دریافت کرده‌ایم. مبلغ 7 میلیارد دلار طلبمان از کره‌جنوبی هم به یک بانک عُمانی منتقل شده. تورم هم پائین آمده و بحمدالله بسیاری از مشکلات اقتصادی را حل کرده‌ایم و مردم می‌توانند با خیال راحت زندگی کنند...
اگر در نهایت خوشبینی تمام این مطالب را مقرون به صحت بدانیم، با این سوال بسیار مهم مواجه خواهیم شد که پس چرا مردم همچنان با مشکلات معیشتی روزافزون مواجه هستند و گرهی از معیشت آنها گشوده نمی‌شود؟ و سوال بعدی اینکه اگر قرار است این مشکلات حل شوند، این اتفاق مبارک دقیقاً در چه زمانی رخ خواهد داد؟
استفاده نادرست از آب و خاک و ثروت‌های گوناگون کشور در طول سال‌های گذشته نباید به صورت یک عادت همچنان ادامه پیدا کند. کاشتن اقلام کشاورزی باید با توجه به نیاز کشور و به تناسب امکانات آبی تنظیم شود، همان کاری که بعضی کشورهای دیگر انجام می‌دهند. اکنون که با توجه به یکدست بودن تمام دستگاه‌های حکومتی و دولتی بحمدالله همه‌ چیز در اختیار دولت و حاکمیت است، طبعاً انتظار اینست که بحران اقتصادی فروکش کند، مشکلات معیشتی مردم برطرف شوند، کالاهای اساسی ارزان شوند، مردم از گرانی‌های لحظه‌ای خلاصی یابند، مفاسدی از قبیل قاچاق و اختلاس و رانت از بین بروند، مافیاها دیگر نتوانند میدان‌داری کنند و کشور در مسیر خودکفائی در زمینه کالاهای استراتژیک و حیاتی مانند گندم و برنج قرار گیرد. اگر ایران در زمینه گندم و برنج و سایر مواد غذائی ضروری به خودکفائی برسد، حوادثی از قبیل جنگ اوکراین نمی‌توانند بر تامین گندم اثر بگذارند و اتفاقات ناخوشایندی مانند افزایش قیمت آرد و نان صنعتی را رقم بزنند. متاسفانه بعضی افراد تصور می‌کنند «نان» فقط نان سنتی است در حالی که بخش عمده‌ای از غذای روزانه مردم را نان صنعتی در انواع مختلف تشکیل می‌دهد. قیمت نان صنعتی اخیراً بین 5 تا 10 برابر افزایش یافته است و این افزایش قیمت علاوه بر اینکه بسیاری از مردم را دچار مشکل کرده، موجب کسادی کسب و کار دست‌اندرکاران این رشته نیز شده است. اینکه دولت بتواند از هدر رفتن آرد و نان جلوگیری کند، بسیار خوب است اما به این شرط که این اقدام باعث ایجاد مشکلات جدید در معیشت مردم نشود. اگر آنطور که بعضی مسئولین گفته‌اند طرح سهمیه‌بندی نان به اجرا درآید، مشکل دیگری بر مشکلات موجود اضافه می‌شود که با اعتبار و جایگاه کشور بزرگ و ثروتمندی مثل ایران منافات دارد. هنر دولت باید این باشد که مشکل آرد و نان را بدون گران شدن و بدون سهمیه‌بندی حل کند. نان حتی در زمان جنگ تحمیلی نیز سهمیه‌بندی نشد.
کشور پهناور ایران این زمینه را دارد که با محور قرار دادن کشاورزی، در زمینه کالاهای استراتژیکی مانند گندم و برنج و سایر مواد غذائی به خودکفائی برسد. استفاده علمی از زمین، آب و نیروی کار همراه با بکار گرفتن شیوه‌های پیشرفته کشاورزی، راهی است که می‌تواند دولت را به این هدف بسیار مهم برساند. وجود افراد متخصص در این رشته و مدیران باتجربه و کارآمد، یکی از سرمایه‌های اصلی کشورمان برای تسهیل در امر رسیدن به خودکفائی کشاورزی است. دولت اگر بخواهد بدون گره زدن امور داخلی کشور به خارج، راه خودکفائی در زمینه محصولات کشاورزی را طی کند، باید علاوه بر استفاده از صاحبان تجربه و تخصص در این زمینه، رفتار حکمرانی خود را از سطح کنونی که محدود به طرد و رمی است ارتقاء بدهد و فراجناحی عمل کند. کشور ما در دهه 80 در زمینه گندم و برنج به خودکفائی رسید و این واقعه نشان داد که اگر به کشاورزی توجه کافی صورت بگیرد، رسیدن به خودکفائی امری شدنی است. این تصور غلط نیز باید کنار گذاشته شود که تحقق خودکفائی به زمان زیادی نیاز دارد. اگر اراده‌ای قوی وجود داشته باشد با بسیج امکانات و نیروهای موجود می‌توان در مدت کوتاهی به خودکفائی در زمینه محصولات کشاورزی رسید. دولتی که خود را انقلابی می‌داند باید با ورود شجاعانه به این موضوع، انقلابی بودن خود را به اثبات برساند.