خدا بیامرزد پدر آن بنده خداهایی را که تورم و گرانی را امتحان خدا می‌دانند، هرچند در دوره قبل، این قبیل مسائل را نتیجه بی‌عرضگی دولت می‌دانستند. الآن با افرادی مواجهیم که تورم را به نوعی، انکار می‌کنند که اگر هم - فرضا - باشد به جنگ اکراین برمی گردد نه مدیریت حضرات! به "روم" مربوط می‌شود و در حوالی "ری" نباید مشکلات را رد زنی کرد! متاسفانه صدای اینان بر صدای عقلای قوم می‌چربد. کاش صدای عقلا بلند‌تر شود و برای آنان تبیین کنند که تا سهم خود را نپذیریم، تا به اصلاح روندها و عملکرد‌ها نپردازیم، به توفیق تمام ساحتی نخواهیم رسید حتی وقتی نه این شعله‌ها خاموش که خاکسترش هم به سردی گراید. باید در کنار سهم توطئه دشمنان و خیانت‌های پنهان و آشکارِ سربازان غیر رسمی دشمن، به سهم و حصه خود هم بپردازیم. هرجا کم گذاشته‌ایم، جبران کنیم. هرجا سخت گرفته ایم، تغییر رفتار دهیم. برای خود حساب جداگانه باز نکنیم مگر وقتی می‌خواهیم در ایثارگری، قدمی برداریم و می‌خواهیم از سفره خود در سفره دیگران بگذاریم. غیر این باشد، حق نداریم حساب جدا برای خود باز کنیم که سهمی افزون‌تر در آن بنشیند. ایرانی و ایرانی‌تر نداریم. همه به یک اندازه شریکیم. اصلا ایران ملک مشاع همه ماست همه ما که ایرانی هستیم. ایران، متعلق به همه کسانی است که در این ملک زاده شده‌اند. اسلام هم این گزاره را تاییدی اکید می‌کند و به انجام روزه و تمام بودن نماز در وطن حکم می‌کند. در نسبت اجتماعی به وطن هم همه نقشی مشترک داریم؛ همه سربازی می‌رویم. همه مالیات می‌دهیم. همه در برابر نگاه چپ دشمن، دندان به هم می‌ساییم. همه زندگی خود را در این جغرافیا تعریف می‌کنیم. همه به این تاریخ تجسم یافته افتخار می‌کنیم. همه یک خانواده‌ایم. کسی نمی‌تواند برای خود صفت تفضیلی تعریف کند و "ایرانی‌تر" خود را بخواند. صفت، زمانی تفضیلی می‌شود که فضیلت مضاعف و ارزش افزوده برای وطن تولید کنیم. ایران هم با ایران قوی و هم با ایرانیان قوی شکل می‌گیرد نه با کسانی که ستون فقراتشان زیر ضرب تورم و نابسامانی و تبعیض باشد. با سفره آباد و هوای آزاد و زیست بشکوه و برابر سازی فرصت‌ها، ایران قوی می‌شود نه با دیدن این و چشم بستن بر آن. بپذیریم که اشکال داریم. فهرست کنیم مشکلات را و با در نظر داشت اولویت‌ها، به رفع آن و حل مسائل و پاسخ سوالات و احترام به همگان، همت کنیم آن وقت به شرایطی خواهیم رسید که نه از یک دشمن که از اجتماع همه دشمنان هم کاری ساخته نخواهد بود. به گفته جناب حافظ؛ "هزار دشمنم ارمی کند قصد هلاک/ گرم تو دوستی از دشمنان ندارم باک".
وقتی ملت منسجم باشدو دوستی‌ها در افزایش باشد، از هیچ دشمنی باکمان نیست حتی اگر توطئه‌هاشان مدام در زایش باشد. ما هم توانمان در افزایش خواهد بود، ان‌شاءالله.